सूर्य अस्ताउँदै गर्दा आज मान्दरधुम बनबाटिका आइपुगेछु

माथि सुनापति युगौं देखि अटलतामा उस्तै रमिरहेथ्यो

तल सुनकोशी आफ्नो विशालतामा सदा झैं गुन्जिरहेथ्यो

म आफैं चाहिँ आफ्नो क्षणभंगुरतामा यहाँ टोलाइरहेछु|

नीला सगरमनि जीवनको लघुता नियालिरहेछु

जीवन जिउनुथियो यस धर्तीमा जिएको अनुभूति गरिरहेछु

जीवनमा के सफल के असफल केलाइरहेछु

के यात्रा के नियात्रा दौड कि विश्राम गमिरहेछु|

सुस्त सुस्त प्रवल बायुहरू माथि माथि चील उडिरहेछ

तल नागवेली र मोडहरूमा एकाध पांग्राहरू गुडिरहेछ

नागबेली अनि स्पष्ट देखिने मार्ग र घुम्तिहरूले

जीवनका फेरो र घुम्तिहरूको याद दिलाइरहेछ|

कहिले गर्मागर्मी त कहिले चिसो अनुभुति गरिरहेछु

कहिले शान्त त कहिले उतारचढाव भोगिरहेछु

जीवन एउटा यात्रा हो अवर्णनीय अनुभूति हो

नौरंगी सपना र वास्तविकताको गाथा हो|

यो एकान्त अनि शुन्यतामा अतीतहरूको याद छ

मीठा र तीता संझनाहरूको एउटा गजवको मिठास छ

जीवन जिइएको छ पाइलाहरू छोडिएको छ

भुल भए क्षमा प्रार्थी छ कसैले भुल गरे माफी छ|

म हजार वर्ष जिउने भए हजार सपना बुन्थेंहोला

हजार सपनाका हजार अर्पण हुन्थेहोला

तर एउटा जीवन जिइएको छ जसोतसो गरिएकोछ

यो पहाडमा रमिएको छ जीवन गाथा रचिएकोछ|

यू./जनवरी २४, २०२१